Kick-boxing

Kick-boxing wywodzi się z połączenia stylów karate, Muay Thai i zachodniego boksu. Uprawia się go w celu podniesienia sprawności fizycznej, jako sztuki samoobrony jak i w sporcie kontaktowym. Pierwsze mistrzostwa amerykańskiego kick-boxing odbyły się w latach 70-tych, natomiast japońska odmiana (kikkubokushingu) ok. 10 lat wcześniej. Dzięki temu mieszanemu stylowi walki, po kilkunastu latach wykreowane jeszcze brazylijskie jiu-jitsu i zapasy. Kick-boxing odróżnia od zwykłego boksu fakt, iż zawodnik podczas walki może wykorzystywać kopnięcie. Zwyczaj zakładania rękawic bokserskich, jak i miejsce walki (mata) pozostały do dziś. Za japońskiego prekursora tego sportu uznaje się Tadashi Sawamurea. Wersją amerykańską przewodzili Bill Wallace, Benny Urquidez oraz Joe Lewis. Na wschodzie stawiano bardziej na technikę i maksymalne wykorzystanie kończyn dolnych, za oceanem nadal siła pięści miała znaczenie, a kopnięcie uznawano jako urozmaicenie zbyt tego czasu delikatnej walki. Spotkanie dwóch zawodników na tle sportowym federacji sztuk walki cechuje się rzecz jasna pewnymi zasadami. Celność ciosów jest punktowana i o dziwo zbyt mała ilość wykonanych uderzeń nogami ujemnie wpływa na notę końcową. Z uwagi na mecze wielorundowe, skrajne wyczerpanie i możliwość popełnienia błędu taktycznego prowadzi bardzo często do zakończenia walki przed czasem – popularne KO.
Kick-boxing wykorzystywany jest w produkcjach filmowych, a jednym z najczęściej angażowanych aktorów jest Jean Claude Van Damme, znany głównie z hollywodzkich filmów akcji.

Więcej informaci o kickboxing’u